ALLAH'I(CC) ZİKRETMENİN KARŞILIĞI

Mesneviden bir hikaye;

Adamın biri her zaman ''Allah Allah'' diye zikreder, bu zikirden dolayı ağzı bal yemiş gibi tatlanırdı.

Birgün şeytan gelip, '' Ne durmadan Allah Allah deyip duruyorsun? Bunca zamandır Allah demene karşılık bir kerecik olsun Allah 'lebbeyk kulum' dedi mi sana? Sende hiç utanma sıkılma yok mu, daha ne kadar Allah deyip duracaksın? dedi.

Bunun üzerine adam utandı, sıkıldı. Zikri bıraktı. Gönlü kırılmış bir halde yattı, uyudu.

Rüyasında Hz.Hızır'ı(as) gördü. Hz.Hızır(as) ona, 'Neden yaptığın güzel işi terk ettin, Allah Allah diye zikretmeyi bıraktın?' dedi. 

Adam; 'Yaptığım onca zikre karşılık verilmedi, lebbeyk (buyur) sesi gelmedi. Kapıdan kovulmaktan korktum,' dedi.

Bunun üzerine Hz.Hızır(as) 'Senin Allah demen, Allah'ın lebbeyk kulum demesidir. Allah, isminin zikrini herkese nasip eder mi? Bunu sana nasip etmesi az şey mi?' dedi.

Gerçek mümin; korku ve ümit arasında yaşayan, Rabbini andığında gözü yaşaran, yüreği titreyen, O'na(cc) kavuşma aşkıyla yanıp tutuşan mümindir.

''Müminler ancak o kimselerdir ki, Allah anıldığı zaman kalpleri ürperir.'' Enfal Sûresi(2) 

Bu âyet-i kerimeden, hakiki müminin en önemli özelliğinin Allah'a(cc) haşyet duymak olduğunu anlıyoruz. 

Peki haşyet nedir?  Haşyet; saygıdan doğan, ümide yönelik yüceltmeyle birlikte bulunan korku duyma durumudur. Haşyet; uhrevi ve ilâhi korkuyu ifade eder.

Allah'a(cc) karşı haşyet hissiyle dolu olmanın yolu, Rabbimizi  gereğince tanımaktan geçer. Allah'ı(cc) tüm sıfatlarıyla tanıyanlar; O'na(cc) saygı duyarlar, O'nun(cc) merhametinden ümitli olurlar, O'nu(cc) çok severler ve O'ndan(cc) çok korkarlar.

Efendimiz(sav); ''(Mağfirete uğramış olsam bile) içinizde Allah'tan en çok korkanınız Benim'' buyurmuştur. Rabbimizden en çok korkan O'dur(sav). Çünkü Allah'ı(cc) hakkıyla bilen O'dur(sav). Evet, Efendimiz(sav) Rabbimizin mağfiretine mazhar oldu, ancak asla ve asla kulluğundan  tâviz vermedi, ibâdet ve taatini ihmal etmedi.

 Rabbimiz bizleri O'na(cc) kul olmakla şereflendirsin inşallah.