29 MAYIS 1453...

Senin tenine değmeyen, yağmuru istemem,

Meltemi istemem…

Sana yanmayan yıldızı istemem.

HZ.ABDURRAHMAN BİN AVF(RA)

Hz.Abdurrahman bin Avf(ra), 571 yılında Mekke'de doğdu. Künyesi, Ebu Muhammed Abdurrahman bin Avf bin Abd-i avf el-Kureyşî ez-Zührî şeklindedir. Asıl adı Abdülkabe olup, bilâhare Resûlullah(sav) tarafından Abdurrahman olarak değiştirildi.

Cennetle müjdelenen bahtiyar on sahabeden; Aşere-i Mübeşşere'dendir. İslâm'ı kabul eden ilklerdendir.  Hazret-i   Ebubekir'den sonra, Resûlullah'ın(sav) katıldığı cemaate namaz kıldırarak imamlık yapan ikinci kişidir. Abdurrahman'ın annesinin, Resûlullah'ın(sav) doğduğu gece cereyan eden hadiselere şahit olduğu rivayet edilir. Resûlullah'dan(sav) hadis-i şerif rivayet etmede çok hassas davrandı.

MELEKLER...

Ey aziz, malûm olsun ki, müfessirler ve muhaddisler ittifak üzere demişlerdir ki; 

Hak Teâlâ yüksek cennetlerin altında güneş ışığından yetmiş bin perde icat etmiştir. 

Onların altında ay ışığından yetmiş bin perde ortaya çıkarmıştır. 

Onların altında karanlıktan yetmiş bin perde yaratmıştır. 

Bütün bu perdeler çeşitli meleklerden ibarettir. 

AH KEŞKE...

Zülkarneyn Aleyhisselam ordusuyla gece yolda giderken, ordusuna “ayağınıza takılan şeyleri toplayın” diye emir verir. Ordu bu emri duyunca içlerinden bir grup;

-Çok yürüdük, çok yorgunuz. Gece vakti bir de ayağımızı takılan şeyleri toplayarak boşuna ağırlık mı yapacağız. Hiçbir şey toplamayalım, diyerek hiçbir şey toplamazlar.

EY ALTIN VE GÜMÜŞÜN KÖLESİ!

Yüce Allah (c.c) şöyle buyurmaktadır:

"Ey âdemoğlu! Ey altın ve gümüşün kulu kölesi olan insan! 

CENNET...

Ey aziz; malûm olun ki, müfessirler ve muhaddisler ittifak etmişlerdir ki, Hak Tealâ, arş ve kürsünün altında, yedi göğün üstünde, arşın nûru ile sudan sekiz cennet yaratmıştır. Bunlar, biribirinden yüksektir. En yükseği Adn cennetidir ki, Mevlâ'nın görülme yeridir. 

EY ÂDEMOĞLU!..

Yüce Allah(cc) şöyle buyurmaktadır; 

Ey âdemoğlu!

Hayır işle. Hayır cennetin anahtarıdır ve oraya götürür. Serden sakın, o cehennemin anahtarıdır; sonuçta sahibini oraya sürükler.

Ey âdemoğlu! Bil ki inşa ettiklerin yıkılacak, Ömrün harap, bedenin toprak olacak. Birikimlerin vârislerinin, nimetler de başkasının eline geçecek. Bütün bunlardan sana kalan, hesabı, pişmanlığı ve cezasını çekmek olacak.

NASİHAT...

Mısır'da iki samimi arkadaş vardı. Biri, nerede âlim, ârif, sâlih bir kimsenin bulunduğunu haber alsa, hemen dizinin dibinde sâdık bir talebe olur, böylece gönül âlemini ihyâ edebilmek için, var gücüyle ilim ve takvâ tahsilinin peşinde koşardı. Diğeri ise, zamanla hırsının esiri oldu. Helâl-haram demeden mal toplamanın gayreti içine girdi. Hattâ insanların gönüllerini yıkmak pahasına, servetini büyütebilmenin yollarını araştırdı.

YERSİZ DUA!..

“Ashâb-ı kirâmdan bir zât ağır bir şekilde hastalanmıştı. Zayıflamış, neredeyse küçücük bir kuş yavrusuna dönmüştü.
Peygamber Efendimiz -sallallâhu aleyhi ve sellem- onu yoklamak, hâlini hatırını sormak için yanına gitti. Zaten azîz Peygamberimiz'in huyu tamamıyle lütuf ve keremden ibâretti.
Peygamber Efendimiz o hastayı görünce, halini hatırını sordu; o hak­îkî dosta iltifatlarda bulundu.
Hasta sahabî, Hazret-i Peygamber'i görünce dirildi. Sanki Allah kendisini o anda ya­ratmış gibi oldu ve sevincinden:

HAKKINI HELÂL ET...

Hasta yatağında son nefeslerini vermek üzere olan Alkama, bir türlü dilini döndürüp de şehadet kelimesini söyleyemez… Korku ve heyecan içinde Resûlullah'a(sav)  koşan hanımı;

-Yâ Resûlallah, Alkama’nın dili tutuldu, şehâdet kelimesini söyleyemiyor, diye feryat eder. Durumu önemli bulan Efendimiz(sav), Alkama’nın annesini çağırtır.

NASİHAT!..

Yedinci Emevî halîfesi Süleyman bin Abdülmelik, Mekke’ye giderken bir seferinde Medîne’ye uğramış ve orada birkaç gün kalmıştı. 
Etrafındakilere:–Medîne’de Resûlullah'ın(sav) ashâbından herhangi birine yetişmiş bir zât var mıdır? diye sordu. 
Ona;
–Ebû Hâzim isminde biri vardır, dediler. Hemen ona bir haberci gönderdi ve huzuruna getirtti. 
Ona;
–Ben hâlife olarak buraya geldiğim hâlde, bu ne alâkasızlıktır ki, benden uzak duruyorsun? dedi.

BU AKŞAM HİNDİSTAN'DA...

Hz.Süleyman'ın (as) sarayına bir kuşluk vakti saf bir adam telaşla girer. Nöbetçilere, hayati bir mesele için Hz.Süleyman'la(as) görüşeceğini söyler ve hemen huzura alınır. Hz.Süleyman (as), benzi sararmış, korkudan titreyen adama sorar;